Rozdział VII

Tam dadam!  Jestem!  Chwilkę mnie nie było, zabarykadowałam się w pokoju czytając "Hamleta". Nie wszystkie lektury szkolne... nie... nie wszystkie dramaty są straszne i niewarte czytania, uwierzcie mi. A teraz mała reklama bo obiecałam, a obietnic się dotrzymuje
1. fanpage: jeśli nie macie pomysłu co poczytać to możecie znaleźć coś dla siebie (yaoi <(*.*<)  )  na https://www.facebook.com/OpowiadaniaYaoi?ref=ts&fref=ts
2. Jeśl szukacie jakiegoś dobrego bloga to polecam   http://nie-tylko-yaoi-czlowiek-zyje.blogspot.com/?zx=fd8c9587bcd9979f

I to koniec ogłoszeń parafialnych. Zapraszam do czytania <3
************************************************************************************

    Stał przed szkołą, tak jak się spodziewałem. Po lekcjach dzieciaki falami wylewały się z budynku szkoły. Dopiero teraz przeszedł mnie dreszcz. Szedłem w jego stronę by odebrać informacje o osobie, którą mam zabić. Wątpliwości zaczęły napływać do mojej głowy. Czas stanął w miejscu. Byłem tylko ja i moje myśli. Ludzkie życie.. czy naprawdę jestem kimś, kto może decydować o śmierci drugiego człowieka? Nie. Nie mam takiego prawa. Ale muszę przetrwać. Ktoś musi umrzeć, żebym ja mógł przeżyć. Selekcja naturalna, uda się tylko tym najsilniejszym, a ja byłem silny. Tylko czy zabić na zlecenie a zabić po to aby żyć to to samo? Z jednej strony tak. Zabójstwo jest zabójstwem i nie ważny jest motyw, bo w pewnej chwili kończy się istnienie człowieka jako rozumnej istoty, a zaczyna istnienie jako kupy mięsa. Ale z drugiej strony... W samoobronie człowiek jest zdolny do wszystkiego. Instynkt, wszystkie zmysły, całe ciało robi wszystko, żeby móc żyć, oddychać, jeść.
     Czy ja mogę być bogiem śmierci?  Mogę decydować o tym, kto przeżyje a kto nie? Zbyt skomplikowane. zbyt wyniosłe i patetyczne myśli. Robota to robota i jeśli chcę, żeby przestali nazywać mnie ciot to muszę zdobyć kasę. A żeby zarobić to trzeba pracować, nie ważne jak. 
    Odwrócił się w moja stronę. Stał w tym samym miejscu co wczoraj, w tej samej pozycji, z tym samym intrygującym uśmieszkiem. Rozejrzałem się dyskretnie i podszedłem do niego.
-Czyli jednak wczoraj nie kłamałeś? Bierzesz robotę? -Zapytał, był poważny, uśmiech zniknął, patrzył mi głęboko w moje niebieskie oczy.
-Potrzebuje kasy, potrzebuje stałej pracy. Taki książę jak ty nawet nie wyobraża sobie życia tutaj. Puki się uczę nie mam jak pracować a miejsc do pracy zbyt wielu w Jigoku nie ma. Wyobraź sobie siebie na moim miejscu i powiedz mi, czy mam wybór?
-Pamiętaj, że do tego dochodzi kwestia samodzielności. Mieszkasz w sierocińcu, tak?
- Widzę, że masz swoje źródła informacji- nie pokazałem tego ale byłem zaskoczony. po co się tego dowiadywał, po co dowiadywał się czegoś o mnie? Przecież miałem tylko wykonać robotę.
-O ile mi wiadomo- kontynuował nie zwracając uwagi na moje wtrącenie- w sierocińcu dzieciaki mogą mieszkać do 18 roku życia. Jesteś w 1 liceum więc za mniej więcej rok wywalą cię z bidula, mam racje? 
  Miał. Nie myślałem o tym, aż do teraz. Cholera, miał racje!  Przecież gdy tylko skończę 18 lat wywalą mnie na ulicę i już nikt mi nie da cieplutkiego obiadku. Bez pieniędzy umrę. A na chwilę obecną pieniędzy nie mam. Jeśli nie wezmę roboty marnie będzie wyglądała moja przyszłość. Cholera! Ja naprawdę nie miałem wyboru!
  Panowała cisza, chwila w której wszystko analizowałem była krótka. Westchnąłem ciężko.
- Nie mięliśmy rozmawiać o mnie prawda?
-Racja, racja. Wybacz mi, po prostu się martwię- "o to czy uda mi się sprzątnąć kolesia, czy będziesz musiał dalej męczyć się z jego kumplami, prawda księżulku? " - nazywa się Albert Frund. Powinieneś go kojarzyć, jest bossem jednego z tutejszych gangów.
-Chodziło ci o Frunda! -powiedziałem, nieco zbyt głośno. Natychmiast opanowałem się i rozejrzałem. Dzieciak ze mnie. -Przecież on ma kupę forsy, a wierz co można mieć za forsę? Ochronę. Jeśli płaci im wystarczająco dużo, a wydaje mi się, że tak jest, to kolesie będą go pilnowali jak... nie ważne jak. W każdym razie prosisz mnie o praktycznie nie możliwe.
-Teoretycznie niemożliwe- poprawił mnie- słuchaj, gdyby było łatwo, koleś już by nie żył. Chcesz dużo kasy, dam ci ile zechcesz, masz czasu tyle, ile uznasz za potrzebne, chociaż wolałbym, żebyś się śpieszył.
- Dobra, dobra. Masz jeszcze jakieś informacje o nim? -wręczył mi dyskretnie świstek papieru.
- Tu masz wszystkie istotne wiadomości na jego temat.- schowałem kartkę do kieszeni spodni.- Mam coś jeszcze dla ciebie. - Dopiero teraz zauważyłem dość spore pudełko leżące obok jego nogi. Podniósł je szybkim ruchem i wręczył mi je.- Potraktuj to jako zaliczkę. Po prostu nie mogę patrzeć jak łazisz w samym swetrze przy tych mrozach. 
  Było zimno, miał racje, ale nie na tyle, żeby trząść się z zimna. Byłem do tego już przyzwyczajony. W sierocińcu nie było dużo cieplej niż tu. Ostrożnie położyłem paczkę na ziemi i otworzyłem. Oniemiałem. Wyciągnąłem z pudła czarną, zimową kurtkę, ze sztucznego tworzywa ocieplaną, z kapturem. Pewnie wielu może się to wydawać śmiesznie, ale prawie się popłakałem. Nigdy w życiu nie miałem takiego cuda w rękach a co dopiero na użytek własny. Zawsze było zimno, oprócz lata zawsze wszyscy marzli i ja nie byłem wyjątkiem. Ale ludzie się przyzwyczajają, z czasem uczą się funkcjonować bez ciepłych ubrań, zwłaszcza, że w takich warunkach się wychowali i to jedyna możliwość życia, której są świadomi. 
   Ubrałem kurtkę i po chwili poczułem przyjemne ciepło rozchodzące się po plecach. Szybko zapiąłem zamek z przodu i zaciągnąłem rękawy na dłonie. Było tak ciepło, tak cudownie. Uśmiechnąłem się promiennie, jak dziecko.Przetarłem rękawem oczy i odwróciłem się.
- Możesz na mnie liczyć powiedziałem stojąc plecami do niego i ruszyłem w moją stronę. Czułem, że stał jeszcze chwile w miejscu i odprowadzał mnie wzrokiem.